ชื่อสารนิพนธ์ บทบาทพยาบาลชาวพุทธในการดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี : โรงพยาบาลวชิระพยาบาล ผู้วิจัย นางสาว ดวงรัตน์ ศุขะนิล ปริญญา ศิลปศาสตรบัณทิต (ศาสนศึกษา) อาจารย์ที่ปรึกษา รศ.ดร. พินิจ รัตนกุล ปีการศึกษา 2551
บทบาทพยาบาลชาวพุทธในการดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี : โรงพยาบาลวชิระพยาบาล
การศึกษาวิจัยเรื่อง “บทบาทพยาบาลชาวพุทธในการดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี : โรงพยาบาลวชิระพยาบาล” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทบาทหน้าที่การดำเนินงานบริการและพฤติกรรมของพยาบาลชาวพุทธในการดูแลผู้ป่วยมรณะวิถี บทบาทพยาบาลชาวพุทธในการนำหลักคำสอนในพระพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้ในการปฏิบัติงาน และประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถีต่อผลกระทบทางจิตใจและชีวิตของพยาบาลผู้ดูแล โดยทำการศึกษาและเก็บรวบรวมข้อมูลกับกลุ่มตัวอย่างคือ (1.) การสัมภาษณ์อาจารย์พยาบาลชาวพุทธผู้ดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี จำนวน 10 คน (2.) การแจกแบบสอบถาม (ปลายเปิด) กับนักศึกษาพยาบาลชาวพุทธที่มีประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี จำนวน 20 คน และ (3.) การแจกแบบสอบถามกับนักศึกษาพยาบาลชาวพุทธที่มีประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี จำนวน 100 คน จากการศึกษาพบว่า พยาบาลมีบทบาทหน้าที่สำคัญในการดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถี เนื่องจากพยาบาลเป็นผู้ที่ต้องให้การดูแลผู้ป่วยอย่างใกล้ชิดที่สุด พยาบาลจะดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถีแบบองค์รวม โดยครอบคลุมทั้งด้านร่างกาย จิตใจ จิตวิญญาณ และสังคมของผู้ป่วย เพื่อให้ผู้ป่วยมีความสุขสบายมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ซึ่งกลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนาอยู่ในระดับปานกลาง และมีการนำหลักธรรมทางพระพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้ในการดูแลผู้ป่วยมรณะวิถีอยู่ในระดับบ่อยครั้ง นอกจากนั้น ยังมีการนำหลักธรรมในพระพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้กับการดูแลจิตใจของตนเองด้วย เช่น การนำหลักอุเบกขาในพรหมวิหาร 4 มาประยุกต์ใช้เพื่อทำให้ตนไม่ยึดติดกับความตายและความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยในมรณะวิถีจนทำให้จิตใจหมองเศร้าหรือเกิดความทุกข์ เป็นต้น และยังใช้ประสบการณ์การการดูแลผู้ป่วยในมรณะวิถีที่จะต้องพบกับความเจ็บ ความทุกข์ทรมาน และความตายของผู้ป่วยเป็นเครื่องเตือนสติให้พึงระลึกอยู่เสมอว่า การเกิด แก่ เจ็บ และตายนั้นเป็นธรรมชาติที่เกิดได้กับทุกชีวิต ทุกสถานที่ และทุกเวลา ฉะนั้น จึงควรตั้งตนอยู่ในความไม่ประมาท และดำรงชีวิตให้เป็นประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น
ดาวน์โหลดเอกสาร ผู้ป่วยในมรณะวิถี หมายถึง ผู้ป่วยในระยะสุดท้ายใกล้ตายโดยแพทย์ให้การวินิจฉัยว่าเป็นโรคที่ไม่สามารถจะรักษาให้หายได้ เพราะอวัยวะที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตกำลังถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงโดยเฉพาะประสาทส่วนกลาง ระบบหายใจ ระบบไหลเวียน และมีอาการต่างๆ บ่งชี้ว่ามีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน เช่น ผู้ป่วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย หรือผู้ป่วยโรคเอดส์ระยะสุดท้าย เป็นต้น |